Archipelag Svalbard to najbardziej na północ wysunięty kraniec Europy, skupisko małych wysp na Oceanie Arktycznym. W większości są one częścią Królestwa Norwegii, z wyjątkiem Svenskøya, który należy do Szwecji. Na zachodnim Svalbardzie znajduje się również osada o nazwie Barentsburg oraz dwie zamulone osady, Grumant i Pyramid, należące do Rosji.
Najważniejsze informacje
Archipelag składa się z trzech dużych wysp: North-East Land, West Svalbard i Edge. Dodatkowo jest kilka mniejszych: Ziemia Księcia Karola, Wyspa Wilhelma, Wyspa Barentsa, Wyspa Bely, Svenskøya, Wyspa Medvezhy i inne jeszcze mniejsze wyspy. Centrum administracyjnym jest miasto Longyear. Svalbard to norweska nazwa archipelagu, która tłumaczy się jako “zimna kraina”.
Tutaj podróżnik może podziwiać górskie szczyty, bezkresne, pokryte śniegiem przestrzenie i polarne zwierzęta. Przemysł turystyczny na wyspach jest w 2024 roku bardzo dobrze rozwinięty, więc odwiedzający tutejsze ziemie nie mają problemu z wyborem aktywności na miarę swoich potrzeb.
Historia
Uważa się, że Spitsbergen został odkryty przez Wikingów około XI wieku, a w XVII wieku został wspomniany przez Pomorzan jako Grumant. Pod koniec XVI wieku Holender Willem Barents “oficjalnie” odkrył wyspy, dokumentując ich położenie i opisy. Główną z nich nazwał Spitsbergen, co oznacza “spiczaste góry”. Występowały tu duże kolonie wielorybów, a także morsów, co stało się początkiem ich komercyjnej eksterminacji.
Już w XVIII wieku zwierzęta zostały tu niemal całkowicie zniszczone, a zainteresowanie wyspami znacznie zmalało. Jednak już w XIX wieku wznowiono działalność na archipelagu – zaczęła kwitnąć turystyka arktyczna, a także badania polarne. Wyspy służyły jako doskonała baza wypadowa dla najsłynniejszych polarników z całego świata. A po pewnym czasie odkryto nawet złoża węgla. Później były one aktywnie eksploatowane przez kraje europejskie i Rosję.
Obecnie Svalbard jest niemal w całości obszarem chronionym, co pozwoliło na znaczne odrodzenie się flory i fauny wysp. Dlatego też, nawiasem mówiąc, należy zachować szczególną ostrożność przy opuszczaniu zaludnionych terenów – ataki niedźwiedzi polarnych nie należą do rzadkości.
Strzeżcie się niedźwiedzi! – znak dotyczy całego Svalbardu
Nigdy nie było tu rdzennej ludności, a myśliwi, rybacy i górnicy osiedlili się na początku komercyjnych połowów. Dziś wyspy są domem dla wielu ludzi z ponad 40 narodowości.
Rodzaje rekreacji
W zimie można jeździć na nartach, opanować niektóre stoki, jeździć psim zaprzęgiem i brać udział w safari na skuterach śnieżnych. W lecie można połączyć wędrówki z aktywnościami wodnymi, takimi jak rejsy statkiem i spływy kajakowe. Również latem turyści wybierają się na przejażdżki psimi zaprzęgami, odwiedzają rezerwaty ptaków lub miejsca postoju morsów. Popularne są wizyty w starych kopalniach, jaskiniach lodowych, lodowcach i lokalnych fiordach.
Istnieje również kilka atrakcji stworzonych przez człowieka: Kościół Longyear, Muzeum i Galeria Spitsbergenu, Skarbiec Zagłady, uniwersytet i tak dalej. Lokalne bary, restauracje i puby oferują dania z wieloryba, dzikiego renifera, foki, pstrąga jeziornego i głuszca.
Informacje
Od marca do sierpnia trwa dzień polarny. To właśnie wtedy warto wybrać się na Svalbard. Bardzo niebezpieczne jest błądzenie w noc polarną. Ze względu na trudne warunki klimatyczne turyści nie są wypuszczani poza osady bez odpowiedniego wyposażenia, ubezpieczenia, pistoletu sygnałowego i radia lub telefonu satelitarnego.
Wszystkie ruchy turystyczne są ściśle kontrolowane przez norweskie władze. Ponadto należy uzyskać zgodę na opuszczenie osady, ale nie jest to trudne.
Branża hotelarska i turystyczna w ogóle jest tu dość rozwinięta. Jedyną wadą jest to, że wszystko jest bardzo drogie. Na przykład za jedną noc w hotelu podróżni muszą zapłacić nawet 120 dolarów. Nie przeszkadza to jednak turystom chcącym doświadczyć wszystkich uroków polarnej zimy.
Większość podróżnych leci przez Oslo do Longyear, z przesiadką w Tromsø. Są jednak również trasy bezpośrednie, które obowiązują w okresie letnim. Można je znaleźć sprawdzając rozkłady lotów linii lotniczych SAS i Norwegian. Wiosną i jesienią, aby poruszać się po okolicznych drogach, trzeba prowadzić skuter śnieżny. Latem przydają się umiejętności wiosłowania, pływania motorówką i kajakiem.
